کاملنیا حامد. رویکرد معماری جمعی در طراحی مجموعه های مسکونی؛ تحلیل و بررسی روش های مشارکت جمعی در معماری مسکن دوران معاصر. نقش جهان - مطالعات نظری و فناوری های نوین معماری و شهرسازی. 1392; 3 (2) :63-73
URL: http://bsnt.modares.ac.ir/article-2-1186-fa.html
استادیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران ، kamelnia@um.ac.ir
چکیده: (15690 مشاهده)
استفاده از رویکرد "معماری جمعی" و یا روش های مشارکتی معنادار همواره مورد بحث بوده و نکات مثبت و منفی آن موافقان و مخالفان خود را به همراه داشته است. تجارب عملی استفاده از روشهای مشارکتی نشان می دهد، مسکن (مجموعه های مسکونی) بستر مناسبی برای استفاده از روشهای مشارکتی در معماری هستند تا از طریق فهم و درک صحیح الگوهای رفتاری ساکنان بتوان به ارتقاء کیفیت محیط مصنوع و در نهایت بالا بردن میزان احساس جمعی و توسعه افراد بهره جست. در قرن بیستم توجه به استفاده از روشهای مشارکتی که بتواند محیطی پاسخگو را بوجود آورد در سه دوره قابل بازشناسی است: دوره اول در فاصله پس از جنگ های جهانی تا جنبش های مدنی 1969 صورت می گیرد که در این دوران بیشتر روش تجربی مشارکتی قابل مشاهده است ، دوره دوم در فاصله سالهای 1970 تا 1985 است که مباحث نظری مشارکتی در عمل و توسط معماران برجسته مورد استفاده قرار می گیرد و دوره سوم بعد از 1985 به تعیین و تفکیک نقش معمار و کاربر و دیگر افراد دخیل در فرآیند طراحی مشارکتی می پردازد و تاکید آن بر الگوهای رفتاری و درک آن می باشد. در نهایت استفاده از روشهای صحیح مشارکتی در معماری می تواند نتایج موثری در راستای اعتلای زندگی ساکنان به همراه داشته باشد در حالیکه اگر از روشهای صحیح و در مکان مناسب به کار گرفته نشود می تواند نتایج معکوس داشته باشد.
نوع مقاله:
مقاله ی تحلیلی |
موضوع مقاله:
فن آوری سوخت دریافت: 1392/6/28 | پذیرش: 1392/7/1 | انتشار: 1392/9/12