در حال حاضر در انواع ساختمان‌ها با کاربری‌های گوناگون، آنچه در امر طراحی معماری بیشتر به نظر می‌آید، تغییرات پس از بهره‌برداری توسط کاربران می‌باشد که این تغییرات از نظر عدم رعایت الزامات طراحی و توجه نکردن به تغییرات ابعاد دیگر آن مانند تأسیسات و ... در مرحله پیش از بهره برداری است. در فرآیند طراحی گاه با تغییری ناگهانی مواجه می شویم و با توجه به ساختار سنتی روند طراحی، این تغییر در ابعاد دیگر اعمال نمی‌گردد و در مرحله پس از بهره‌برداری خطاهای طراحی، خود را نشان می‌دهند و تغییرات الزام آور می شود، از این بُعد می‌توان ارائه مدلی که تغییرات طراحی را دنبال کند و در مرحله‌ی پیش از بهره‌برداری به رفع آن‌ها بیانجامد؛ لازم دانست. مدل سازی اطلاعات ساختمان (BIM) با رفع پیچیدگی‌ها، در مراحل طراحی، تولید و ساخت، تغییرات احتمالی را با یکپارچه‌سازی اطلاعات ساختمان در دیگر اجزای بنا، پیش‌بینی کرده و خطاهای پس از بهره‌برداری و ساخت را کاهش می‌دهد.
هدف کلی پژوهش حاضر، توسعه‌ی نوعی روش بهبود طراحی معماری در مرحله‌ی پیش از بهره‌برداری است؛ با هدف اثربخشی فاکتورهای بهبود‌دهنده، با استفاده از مدل اطلاعات ساختمان، طراحی نهایی انجام می‌گردد. در حقیقت این الگو فرضیات مورد نیاز طراح را در قالب ضعف‌ها، قوت‌ها، تهدیدها و فرصت‌ها به منظور کاهش خطاهای حاضر و بهبود طراحی در آینده ارائه داده و طراح با استفاده از مدل اطلاعات ساختمان فرآیندهای مرتبط را در قالب نحوه‌ی پاسخگویی فرآیند ساخت به فشارهای در حال افزایش از جانب پیچیدگی بیشتر، توسعه سریع‌تر و تداوم‌پذیری بهبود یافته در قالب فناوری BIM ترسیم می‌نماید؛ زیرا که فعالیت‌های سنتی قادر به پاسخگویی این فشارها نمی‌باشند. امید است با فراگیر شدن روش مدل اطلاعات ساختمان در عرصه‌ی ساخت و ساز کشور، هزینه‌های ساخت و استفاده‌های عملکردی بعدی کاهش پیدا کند و عملکرد بهبود‌یافته از خطاهای احتمالی در پس از بهره برداری بکاهد.

واژه‌های کلیدی: اثربخشی، مدل سازی اطلاعات ساختمان (BIM)، بهبود، طراحی

متن کامل [PDF 420 kb]   (5304 دریافت)