شوهانیزاد یلدا، حقیر سعید. ارﺗﻘﺎی ﭘﺎیداری در ﺳﮑﻮﻧﺖﮔﺎهﻫﺎی ﺗﮏواﺣﺪی ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ در ﮐﺮاﻧﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس و دریای ﻋﻤﺎن. نقش جهان - مطالعات نظری و فناوری های نوین معماری و شهرسازی. 1398; 9 (2) :79-90
URL: http://bsnt.modares.ac.ir/article-2-32660-fa.html
1- ﮔﺮوه ﻣﻌﻤﺎری، داﻧﺸﮑﺪه ﻣﻌﻤﺎری، ﭘﺮدیﺲ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻞ ﮐﯿﺶ، داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان، ﮐﯿﺶ، ایران
2- ﮔﺮوه ﻣﻌﻤﺎری، داﻧﺸﮑﺪه ﻣﻌﻤﺎری، ﭘﺮدیﺲ ﻫﻨﺮﻫﺎی زیبا، داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان، ﺗﻬﺮان، ایران ، saeed.haghir@ut.ac.ir
چکیده: (5760 مشاهده)
این ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎری ﺧﺎﻧﻪ، ﻣﺎﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده، ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎیدار ﻣﯽﭘﺮدازد و داﻣﻨﻪ آن ﺑﻪ ﮐﺮاﻧﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس و دریای ﻋﻤﺎن ﻣﺤﺪود اﺳﺖ، اﻗﻠﯿﻢ ﮔﺮم و ﻣﺮﻃﻮب ایران ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮین رﺷﺪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ایران در ﺳﺎلﻫﺎی اﺧﯿﺮ را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﺿﺮورت این ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ را در ﻣﻘﯿﺎس ﮐﻼن، ﻫﺪایت ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻪ ﺳﻮی ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎیدار ایجاب ﻣﯽﻧﻤﺎید. در این ﭘﮋوﻫﺶ ﻣﺴﮑﻦ ﺑﻮﻣﯽ اﻗﻠﯿﻢ ﮔﺮم و ﻣﺮﻃﻮب در ﮔﻮﻧﻪ ﺗﮏواﺣﺪی ﮐﻪ ﻓﺮاﮔﯿﺮﺗﺮین ﻧﻮع ﺳﮑﻮﻧﺖ در داﻣﻨﻪ ﺗﺤﻘﯿﻖ اﺳﺖ، از ﺟﻨﺒﻪ ﭘﺎیداری ﺳﻨﺠﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد. ﭘﺮﺳﺶ اﺻﻠﯽ ﭘﮋوﻫﺶ این اﺳﺖ ﮐﻪ از ﮐﺪام ویژﮔﯽﻫﺎی ﭘﺎیداری ﻣﻌﻤﺎری ﻣﺴﮑﻦ ﺑﻮﻣﯽ در اﻗﻠﯿﻢ ﮔﺮم و ﻣﺮﻃﻮب ایران ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺮای ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﻌﻤﺎری ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻟﮕﻮ ﮔﺮﻓﺖ. اﻫﺪاف ﭘﮋوﻫﺶ ﺷﺎﻣﻞ ارزشﮔﺬاری ﭘﺎیداری ﺳﮑﻮﻧﺖﮔﺎهﻫﺎی ﺗﮏواﺣﺪی ﺑﻮﻣﯽ و ارایه ﭼﮏﻟﯿﺴﺖ ﻃﺮاﺣﯽ ﭘﺎیدار در این اﻗﻠﯿﻢ ﺑﻮد. ﺑﺮ این اﺳﺎس، ﭘﮋوﻫﺶ، ﺑﺮ دو ﺳﻄﺢ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﻈﺮی و ﺗﺠﺮﺑﯽ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ؛ در ﺳﻄﺢ ﻧﻈﺮی، ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ GSAS ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻼﮐﯽ ﺑﺮای ارزیاﺑﯽ اﻧﺘﺨﺎب و ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﺪ. در ﺳﻄﺢ ﺗﺠﺮﺑﯽ، ﻣﺪلﻫﺎی ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ۹ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺣﯿﺎت ﺧﻮد اداﻣﻪ داده و ﻣﻮرد ﺑﻬﺮهﺑﺮداری ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، در اﻗﻠﯿﻢ ﮔﺮم و ﻣﺮﻃﻮب، ارزیاﺑﯽ و در یک آﻧﺎﻟﯿﺰ ﻣﻘﺎیسهای، ﻧﺘﺎیج ارزیاﺑﯽﻫﺎ ﻣﻘﺎیسه و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺘﯿﺠﻪ این ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ این ﻣﻬﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺑﻮﻣﯽ در ﮐﺮاﻧﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس و دریای ﻋﻤﺎن در ﻣﻮاردی ﺧﺎص ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ اﻟﮕﻮﺑﺮداری دارﻧﺪ و ﻧﻘﺎط ﻗﻮت آﻧﻬﺎ از ﺟﻨﺒﻪ ﭘایداری ارایه و ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎیی ﺑﺮای ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﺴﮑﻦ ﻣﻌﺎﺻﺮ در این اﻗﻠﯿﻢ ارایه ﺷﺪه اﺳﺖ.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
معماری کارا دریافت: 1398/3/11 | پذیرش: 1398/4/15 | انتشار: 1398/6/31