1- گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، تبریز، ایران
2- گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، تبریز، ایران ، m.gharehbaglou@tabriziau.ac.ir
چکیده: (4711 مشاهده)
وسیعترین عملیات معاصرسازی بافتهای کهن شهری ایران از دوره پهلوی اول آغاز شد. در این دوره، با روی کارآمدن دولت نوگرای رضاشاه، پروژههای نوسازی آغاز و چهره بسیاری از شهرهای ایران دگرگون شد. در این راستا بررسی جایگاه مساله هویت از دو بعد نظری و عملی در این دوره قابل بررسی و ضروری به نظر میرسد. سئوالی که در اینجا مطرح میشود این است که مساله هویت در ابعاد نظری و اقدامات عملی برنامهریزی و اجرای طرحهای نوسازی و بهسازی شهری انجامشده در فاصله سالهای ۱۳۰۰ تا ۱۳۵۷ از چه جایگاهی برخوردار بوده است؟. برای پاسخ به این سئوال، مطالعه حاضر با روش تحقیق تحلیلی- توصیفی انجام شده است. در این راستا طرحهای اجراشده در سالهای ۱۳۰۰ تا ۱۳۵۷ در دو دوره پهلوی اول و دوم دستهبندی شدهاند. نهایتاً رویکرد هر دوره نسبت به مساله هویت و اقدامات آن از منظر توجه به گرایش به تمایز و تشابه و وحدت در تحقق هویتمندی تحلیل شده است. نتایج نشاندهنده آن است که رویکرد هویتی دوره پهلوی اول در گرایش به نوگرایی و رویکرد نوسازی، بهعنوان نماد توسعهیافتگی است و در دوره پهلوی دوم، با گرایش به الگوهای بازآفرینی و معاصرسازی شهری، از غلبه وجه تمایز هویت به سوی وجه تداوم و حفظ وحدت در هویت در حرکت است.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
معماری اسلامی ایرانی پیشرو دریافت: 1398/10/22 | پذیرش: 1399/3/6 | انتشار: 1399/3/30